Telefoonjunkie

Cold turkey keek ik nog eens of ik mijn telefoon dan toch écht niet nog één keer kon aanzetten op 0,2 procent batterijvermogen. Ik trok in de ochtend de kabel van mijn oplader stuk. Op een zondag. Zonder reservekabel. De onrust sloeg meteen toe, want ik had nog maar 9% batterijvermogen op dat moment.

Ik belde de Albert Heijn XL om te vragen of zij nog kabels hadden. NEEN, was het antwoord! Vervolgens fietste ik heel Sittard door. Na twee tankstations, een gesloten Heuts, supermarktpersoneel die me nog net niet weg lachten en een uur fietsen kwam ik thuis aan met iets waarvan ik dacht dat het een oplader was. Vijftien euro lichter en tevreden met het feit dat niet ''Apple'' maar ''Phillips'' op het pakje stond, moest ik constateren dat ik een portable oplader had gekocht. Heel handig... maar juist het kabeltje dat daarvoor nodig is om een connectie met mijn telefoon te maken ontbrak nog. Een hele slimme marketing truuc om het kabeltje dat er wél bij zat, door de verpakking heen te laten lijken op datzelfde kabeltje. Ik kon mijzelf voor mijn kop slaan, maar als een junk op zoek naar haar shot nam ook ik genoegen met iets dat erop leek.

Op dat moment ontving ik van mijn tante een smsje, mijn telefoon stond nog aan. ''Ik ben met je moeder in Maastricht en zij is haar telefoon vergeten, als er iets is kun je mij bellen.'' Een geruststellende gedachte, dat zelfs mijn moeder die in de jaren 60 is geboren als uitgangspunt heeft dat een dag zonder telefoon gewoon niet klopt en je je naasten daarvan op de hoogte moet stellen. Snel typte ik terug ''Ik heb nog maar 1 % en geen oplader meer!'' Toen durfde mijn moeder ook nog te bellen... Wat een gewaagde actie! Ik kon nog net vertellen welke oplader ik nodig had, voordat mijn vertrouwde iPhone uitviel. 

In de uren erna kon ik niet meer dan gissen. Zou ze me die oplader dan ook nog echt komen brengen? Helemaal 20 minuten met de auto? En weer terug? Hmm. Ik begon nog meer opgefokt te raken. Ik probeerde mezelf rustig te krijgen met de gedachte dat ik net zo goed kon proberen te genieten van de rust die een uitgeschakelde telefoon met zich meebrengt en dan op maandag een nieuwe kabel te kopen. Maar het lukte niet. Ik had mijn shotje iPhone nodig. Ik stuurde een mail naar een vriendin. Chatte op facebook met mijn nichtje, over dat mijn oplader er misschien nog wel aankwam. Misschien ook niet. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak.

En toen zag ik haar... mijn moeder die zich een weg baande richting mijn voordeur. Ik kon haar wel zoenen! En dat deed ik ook. Als een naald van een heroïneshot stak ik de stekker in het stopcontact en de kabel in mijn iPhone. Bevredigd en glimlachend plofte ik neer op de bank. Om de rest van de avond weer verslaafd als een junkie met mijn telefoon te spelen.

/ Smoon