Mama werkt

"Er is een leven voor en een leven na kinderen", zei mijn teamleider toen ik op kantoor bijna met mijn dikke toeter tegen hem aan botste. Ik had al heel wat dooddoeners gehoord, maar dit was een uitspraak die me bijbleef. Het bleek een waarheid als een koe!

Tijdens mijn zwangerschap hadden mijn man en ik allerlei ideeën over een leven met kinderen, indrukken opgedaan bij vrienden en familie met kleintjes. We meenden te weten waar we aan begonnen, maar guess what, dat beeld kwam niet in de buurt van de realiteit. Niet dat we de Nutella reclame voor ogen hadden, hoor. Ook laat ik de zwangerschap nog buiten beschouwing... Na twintig weken kon ik nog amper lopen door bekkeninstabiliteit, nadat ik het eerste trimester hele dagen boven de w.c. had gehangen. Gelukkig kwam dat op (instabiele) pootjes terecht toen ik de baby voelde trappelen in het tweede trimester en kreeg ik alsnog de mooie kant van mijn zwangerschap mee.

Vanzelfsprekend verwachtten mijn cliënten dat ik er volledig voor ze was. En kreeg ik gerust na eerst drie etages trappen klimmen te horen "Ik lig nog in bed. Ga weg!" Autisme is oprecht, dat dan weer wel. Nadat ik in korte tijd drie cliënten een betere huisvesting had bezorgd, ging ik met een goed gevoel mijn zwangerschapsverlof in.

Thuis hadden we alvast álles gemicromanaged. Papa in spé verbouwde de toko, ik ontsmette erop los. De babykleertjes hingen op maat gesorteerd en de vriezer gevuld met heksenketels chili en pastasaus. Drie dagen na de uitgerekende datum zat ik ongeduldig op een skippybal voor de TV, toen de 16-urige bevalling (zonder pijnbestrijding!) begon. Onze blakende zoon zorgde voor een gevoel van ultiem geluk, alle ongemakken verdwenen naar de achtergrond. Ouders worden is zo groots dat je het niet even uitlegt aan een ander. Je moet het, zo weten we nu, zelf ervaren om het te bevatten.

Eerst zijn er de onvermijdelijke zaken. De eerste nacht waarbij je van alle babygeluidjes overeind schiet. Het goochelen met flesjes, het origamieën van hydrofieldoeken en het temperaturen van badwater met je elleboog. Het kopje naar links of naar rechts draaien, want anders groeit 'ie scheef. Verzeild raken in voeder-en -slaapschema's om vervolgens de wereld van krampjes te enteren. De ene baby heeft daar meer last van dan de andere. Wij waren twee maanden dag en nacht wakker totdat we kleuren proefden en hoorden op een zeker moment gehuil als er geeneens gehuil was.

Een grote trukendoos en bezoekjes aan de kinderarts verder, bleek Johannesbroodpitmeel de sleutel tot slaap. Tegen het einde van mijn zwangerschapsverlof hadden we gelukkig een aardig ritme opgebouwd. Na die eerste babyperiode was ik klaar om weer aan het werk te gaan. Om ook weer eens over niet-baby-gerelateerde onderwerpen te praten. Mijn cliënten miste ik inmiddels en het eeuwige joggingpak begon eigenlijk ook wel te vervelen.

Toch was ik die eerste werkdag best een beetje nerveus. Na maanden in babymodus is het spannend om met een nieuw leven terug te keren naar het werk waar ik me eerder nog zo flexibel als een elastiekje doorheen manoeuvreerde. Lukte me dat nu ook nog? En wat als ik niet zou slapen? De eerste dag begon met een uitgebreide overdracht van mijn collega die me tijdens mijn verlof soms gekscherend vroeg of ik niet al terug wilde komen. Het was bijna alsof ik niet was weg geweest toen we bijpraatten over alles wat er met mijn cliënten was gebeurd in mijn afwezigheid.

Uitgerekend die eerste werkweek begon zoonlief met omrollen, met als resultaat dat mijn man en ik geen oog dicht deden. Tot nu toe sta ik er versteld van hoe ver je komt op adrenaline als je met slaaptekort aan het werk gaat. Cliënten die hun waardering uitspraken dat ik er weer was, gaven me ook energie. En koffie... véél koffie.

Inmiddels ben ik alweer ruim twee maanden aan het werk en zit ik er weer helemaal 'in'. Al kan ik niet zeggen dat het een eitje is. Onze cliënten hebben luisterende oren nodig die ook daadwerkelijk horen wat er wordt gezegd. Ik waardeer slaap nu dan ook meer dan ooit tevoren om daartoe in staat te kunnen zijn. Als werkende mama heb je heel wat ballen in de lucht te houden. Les één is om je he-le-maal niks aan te trekken van alle commentaar uit de meest onverwachte hoeken. Vanaf het moment dat je zwanger bent tot het moment dat je weer aan het werk bent. En dat is niet makkelijk met gierende hormonen en bewijsdrang. Les twee is goed plannen en daarmee ook tijd voor jezelf reserveren. Zo krijg ik de cirkel rond. Voor mij is de dagelijkse kers op de taart thuis te komen en mijn zoontje aan te treffen met een glimlach van oor tot oor zodra hij me ziet. Iets beters is er niet!

/ Simone