Chalet Hoezee
Maandag vertrokken we richting Kijkduin met een volgeladen wagen, klaar voor een midweek zee. Dankzij een lange checklist zat werkelijk alles van A tot Z ingepakt. Ik had al een paar dagen holte ontsteking maar kon dat met paracetamol en de juiste cd's voor onderweg prima handelen. Onze kleine zat achterin de auto te slapen of al lachend alles met grote ogen in zich op te nemen. Zelfs toen we door meerdere files drie en een half uur later aankwamen had hij nog geen traantje gelaten, dus wat wil je nog meer? Daar kwamen we snel achter.
We belandden in een piepklein, ronduit ranzig huisje. Het was minstens drie keer zo klein als de vorige keer, maar wel duurder. Een zogeheten "chalet". Dat piepklein vind ik prima, dat kan knus zijn. Minder knus vond ik de poepvegen op de muur van de babykamer, het opgedroogde snot op de kinderbox en de laag zand die alles afmaakte. Het voelde aan als het decor van een slechte serie, met flinterdunne muurtjes. Er was dus een behoorlijk groot verschil tussen de huisjes. Als kers op de taart zaten we middenin een speeltuintje met op armlengte een grote zandbak, dus van vroeg tot laat renden er schreeuwende kinderen langs ons decor. Tot onze verbazing vonden we dat geeneens zo erg.
De receptie was na die lange rit dicht. Het hoofdkantoor antwoordde bij alles "Ja maar mevrouw, daarvoor moet U morgen bij de receptie zijn." Dus ging ik met mijn snotkop maar zelf aan de slag totdat alles proper genoeg was om onze vijf maanden jonge baby er in te laten rondmaaien zonder iets op te lopen. We sliepen net als thuis heerlijk de nacht door en ik belde de ochtend erna meteen naar de receptie. Een vriendelijke vrouw reageerde goed op mijn verhaal. Helaas bleken alle huisjes volgeboekt, wat we ook al hadden gezien. We kregen ter compensatie lunchbonnen aangeboden en besloten ons er maar bij neer te leggen, want wat moet je anders.
Die dag kreeg mijn wederhelft buikgriep. Het laatste dat je wilt als je op vakantie bent, is met je twee meter lengte opgevouwen op een decor wc zitten. Maar daar heeft hij helaas wel het grootste deel van de tijd doorgebracht. We probeerden positief te blijven. Ik liep met ferme pas richting de supermarkt van het vakantiepark om kippenbouillon en groenten te halen. We zouden die bacillen gewoon weer de baas worden. De regen viel met bakken uit de lucht dus we relativeerden het zo maar weer weg.De volgende dag was het beter weer en kon manlief een beschuit binnenhouden. We juichten! Een uur later wandelden we langs de zee met onze kleine die zijn ogen weer uitkeek. We maakten zelfs een paar vakantiekiekjes die ik op Facebook gooide. Ik zette er wel effe bij dat we ziek op vakantie waren. Ik heb namelijk zo'n hekel aan de façades die mensen ophouden over hoe geweldig en perfect alles is terwijl dit soort dingen toch echt bij het leven horen. Dat weet jij, dat weet ik, dat weet iedereen. Maar stel je voor dat iemand er achter komt dat jij niet Alice in Wonderland bent, maar een gewoon echt mens! Helaas werd mijn wederhelft alleen maar beroerder en aan het einde van de dag bleek dat we echt niet op de juiste plaats waren voor het moment. De volgende dag was een ramp. Ik voegde nog maar even "ORS" toe aan de vakantie checklist, want die hadden we helaas niet bij ons. Opportunistisch als we altijd proberen te zijn, bleven we die dag nog knieën tegen deuren aanvouwen. Om de ochtend erna alsnog een dag eerder huiswaarts te keren.
Onze auto stond op de parkeerplaats van het park, we moesten een stuk lopen richting het huisje. Best wat gesjouw met al die spullen, te voet heen en weer. Daar was mijn wederhelft na dagen van beschuitjes niet fit genoeg voor. Ik besloot de receptie te bellen en te vragen of ze een uitzondering wilden maken, zodat ik de auto bij het huisje mocht parkeren. Ik kreeg een meid aan de lijn die heel verveeld zei dat dit niet mocht. Er kon geeneens een "wat vervelend" vanaf toen ik vertelde dat mijn man hartstikke ziek was, we een baby hebben en ik de auto die vijfhonderd meter verder stond in mijn uppie vol moest gaan laden met alle spullen. Geërgerd zei ik dat ik het netjes vroeg en het ook al mensen had zien doen. Maar toen stond de slagboom per ongeluk open. Helaas voor mij was die nu dicht. Miss Bored moest toch per se binnen de lijntjes kleuren, dus ik had dikke pech. Da's dan de service die je mag verwachten na een week in een zandbak te zitten voor de hoofdprijs met je knieën tegen de deur.Een paar uur later kwamen we thuis aan. De onaangeroerde flessen wijn en bier keken me mistroostig aan vanuit de krat met zand in de kofferbak. Maar wat waren wij blij neer te ploffen op onze eigen bank. Helaas zijn we nu alle drie ziek. Mocht iemand van ons in de nabije toekomst naar de zee gaan verlangen, dan kijken we wel even naar de foto die boven de bank hangt.
/Smoon